Een tergend lange vrijdagse avondspits: voor vele zielen onder ons ‘t onvermijdelijke noodzakelijk kwaad dat men telkens weer obligaat dient te verteren en kan digesteren met de gedachten bij een dozijn interessantere weekendplannen. Een vrijdagse avondspits op de ringwegen rond Keulen gaan trotseren, daar moeten al heel goede redenen voor zijn om toch nog met een goed humeur het weekend in te kunnen duiken. Die goede reden was te vinden enkele kilometers verder in de best wel gezellige live club “Harmonie” in Bonn. Hier stond trouwens het voorlaatste concert geprogrammeerd van “The Still Making History Tour 2008” van Ana Popovic. Je begrijpt het meteen, daar mogen gerust enkele filekilometerkes aan vooraf gaan.

Toch nog ruim op tijd in Bonn aangekomen, werd ons meteen ingefluisterd dat het concert stipt om 20u zal starten. De Harmonie ligt midden in een woongebied en om de kerk in ’t midden van deze gemeenschap te houden, worden hier strikte timing regels gerespecteerd. 22.30u en geen minuut langer: het moge onze Wilselse bluesvrienden een troost zijn dat zij niet de enigen zijn die met dergelijk euvel diplomatisch dienen om te gaan. 2 uurtjes en 30 minuten: de laatste concerten die we van Ana gezien hebben duren gemakkelijk een goede 3 uur. We zouden ons dus vandaag met iets minder moeten tevreden stemmen. Maar Ana weet hier mee om te gaan. Ondanks het feit dat we haar al enkele keren aan het werk konden zien dit jaar verraste zij ons opnieuw met een set, waar subliem werd aan gesleuteld. Intens en strakker dan ooit. En geen verwende ziel zou later nog gaan zeuren over een halfuurtje minder. De kruissnelheid werd meteen bereikt met het rockende ‘U Complete me’, ‘Is This Everything There Is’, How’d You Learn To Shake It Like That’ en ‘Hungry’. Het Bonnse publiek was de voorbije werkweek al compleet vergeten.

Een innemende bluesversie van ‘U Complete Me’ jaagt mij de rillingen over ’t lijf. Hyperbassist Ronald, steeds energie te over, entertaint er op los met zijn bas in ‘Change My Mind’. En zoals Ana bevestigt: “From the boys in the band, it’s the ladies’ favourit.”
Meer blues om van te snoepen met ‘The Hustle Is On’. Ana greep ook terug naar één van haar eerste geschreven songs “Hometown”, nog te vinden op de allereerste “Hush” CD uit 1998, stilaan een collectors item. Haar eigen ‘Navajo Moon’, een knipoog naar SRV en Ronnie Earl, sluit deze wervelende eerste set in pure schoonheid af.
Je mocht al niet te veel Hefeweisers geheven hebben want met een te lange plaspauze miste je meteen de start van de tweede set. Er was niet veel tijd en Ana wou deze maximaal benutten. Geen akoestische start van de 2e set deze keer maar Ana verraste ons weerom van haar kunnen door op de strat een heel jazzy versie van ‘Doubt Everyone But Me’ te brengen. Dit was ronduit pakkend. Vloeiend overgaand in ‘Love Fever’. Zoals het past in deze tijden van pakskes en cadeaukes geeft Ana ons een concert met een mooie strik er rond, dat weerom niet lijkt op alle voorgaande. ‘Night by Night’ klonk deze keer heel lekker funky.

Met ‘U Don’t Move Me’ werd de finale ingezet. Heerlijk gitaarwerk en een volgend kippenvelmoment in ‘Mended’ van de tweede Hush CD. Eén van mijn favourites en die had ik live nog niet dikwijls gehoord. Meezingen mochten we om het luidst met ‘Hold On’ ondanks de controlerende decibelmeter. Ana genoot ervan en wij niet minder. Ook de encores waren anders gekozen. Maar ik wil toch niet alles verklappen. Wees gerust. Ana is ook volgend jaar te zien op Vlaamse bodem. En het zal weer anders zijn, durf ik nu al beweren.
Het werden nog late uurtjes daar in Bonn, maar nog net op tijd om op het thuisfront het heimwee naar ons goddelijk Belgisch brouwsel weg te spoelen. En die nieuwe artisanale Hoegaardse bieren doen dit van bij de eerste slok met klasse.
Mijne “Kessemes” kan al niet meer stuk.

'Bierbeek' in Bonn....